ԵՐԵՎԱՆ, ՀՈՒՆՎԱՐԻ 10, 24News
Արագ զարգացող դրամատիկ իրադարձությունների համատեքստում հարևան երկիրը վերջնագիր է ներկայացրել՝ մեր երկիրը գրավելու և մեր ժողովրդին ոչնչացնելու հստակ մտադրություններով։ Այս մահացու սպառնալիքին, սակայն, ներքին արձագանքը մնում է պարադոքսալ աննկատ և մասնատված: Սա պահանջում է խորը վերլուծություն և հրատապ միջոցներ՝ համակարգելու հասարակության բոլոր հատվածները, հատկապես էլիտաները, գրում է ՀՀ ՊԵԿ նախկին նախագահ Դավիթ Անանյանը։
«Ակնհայտ վտանգն այն է, որ հանրության ու ժողովրդի մեծ մասն անտարբեր է սպառնալիքի նկատմամբ, մինչդեռ քաղաքական էլիտաները կամ առանձին անձինք կլանված են ներքին պայքարի մեջ։ Նախկին երեք նախագահների հետ առնչություն ունեցող կամ այս կամ այն կերպ ասոցիացվող անձինք զբաղված են փոխադարձ ոչնչացմամբ, ինչը ոչ միայն քաղաքական ու քաղաքագիտական տեսանկյունից հասկանալի չէ, այլև հակասում է մեր երկրի ռազմավարական շահերին, ինչպես նաև ազգային ինքնապահպանման էլեմենտար ընկալմանն ու հիմնարար սկզբունքներին։
Առկա պարադոքսի գոյության հիմնական պատճառները մի քանիսն են: Առաջինը՝ ապազգային քաղաքական առաջնորդության առկայությունն է, այսինքն՝ մի իրավիճակ, երբ պետական այրերն իրականացնում են հակապետական ու հակաժողովրդական՝ երրորդ երկրներից պարտադրված օրակարգերի կատարմանն ուղղված գործունեություն։ Երկրորդը՝ քաղաքական մասնատվածության առկայությունն է, երբ յուրաքանչյուր քաղաքական ուժ, միավոր կամ առանձին գործիչ հետապնդում է իր անձնական շահերը՝ ուշադրություն չդարձնելով կամ անտեսելով ազգային նպատակները։ Երրորդը՝ նախկին առաջնորդների անձնական հավակնություններն են, երբ նախկին նախագահները կարծես թե չեն կարողանում նայել իրենց անձնական ամբիցիաներից այն կողմ և տեսնել ավելի մեծ պատկերը՝ էկզիստենցիալ սպառնալիքի պայմաններում ազգային համախմբմանն ու համերաշխությանը հասնելու անհրաժեշտությունը:
Ահա, նկարագրված այս իրավիճակի հանգուցալուծումը կարող է իրականություն դառնալ, եթե երեք նախկին նախագահները մի կողմ դնեն անցյալի տարաձայնությունները և օգտագործեն իրենց ազդեցությունն ու փորձը աղետից խուսափելու համար: Նախևառաջ, նրանք պետք է ցույց տան իրենց անձնական նվիրումը ազգային բարօրությանը՝ կոշտ կերպով կարգի հրավիրելով իրենց կողմնակիցներին և պարտադրելով դադարեցնել ներքին հակամարտությունները։ Այնուհետև, նրանք պետք է հանդես գան համերաշխության միասնական կոչով՝ օգտագործելով իրենց հասանելի բոլոր հարթակներն ու ռեսուրսները՝ ամենուր միասնության և համերաշխության կարևորությունը ազդարարելու համար: Այս ամենը պետք է զուգորդվի նաև քաղաքացիական հասարակության մոբիլիզացման գործընթացով՝ հիմնված ընդհանուր ազգային զարթոնքի, ինքնորոշման և երկրի պաշտպանության գաղափարի վրա: Բնականաբար, այս գործընթացը պետք է հոգևոր աջակցություն ստանա Հայ Առաքելական Եկեղեցու կողմից, ինչպես նաև իրականանա Ամենայն Հայոց կաթողիկոսի օրհնության ներքո։
Նման համատեղ ջանքերի հավանական արդյունքը կարող է լինել իսկապես ազգային համերաշխության և համախմբման ծնունդը: Սակայն դա չպետք է հիմք հանդիսանա, որպեսզի երեք նախկին նախագահները վերակենդանացնեն իրենց քաղաքական հավակնությունները։ Նրանց հիմնական խնդիրը պիտի լինի ստեղծել ամուր հիմքեր և ուղղորդել երկիրը դեպի խաղաղ ապագա՝ նոր դեմքերի և նոր դերակատաների քաղաքական առաջնորդությամբ:
Պետականության և ազգային գոյության կորստի անմիջական վտանգի առջև բոլոր քաղաքական և հասարակական առաջնորդների առաջնահերթ և հրատապ պարտականությունն է անհապաղ դադարեցնել ներքին պայքարը և մոբիլիզացնել ջանքերը համակողմանի համազգային դիմակայության համար։ Սա պատմական պահ է, երբ անձնական հավակնությունները և հին տարբերությունները պետք է իրենց տեղը զիջեն ավելի մեծ նպատակին»:
--00—ՅՄ