ԵՐԵՎԱՆ, ՓԵՏՐՎԱՐԻ 28, 24News
Քաղաքագետ Հակոբ Բադալյանը գրում է․
«Զելենսկին Սպիտակ տանը Թրամպի հետ հանդիպմանը է նրան է ցույց տալիս Ռուսաստանից վերադարձած ուկրաինացի գերիների լուսանկարները, ցույց տալու համար, որ նրանց խոշտանգել են:
Այն, որ գերիներին խոշտանգում են երկու կողմում էլ, կան բազմաթիվ վկայություններ ու ապացույցներ: Բայց, հարցը տվյալ դեպքում այն է, թե Ուկրաինայի նախագահը ինչ աստիճանի ոչ ադեկվատ պետք է լինի, որ Թրամպի հետ հնդիպմանը ցուցադրի այդ լուսանկարները, որոնց վրա Թրամպի թքած ունենալուն չի կասկածի նույնիսկ մանկապարտեզի երեխան:
Իհարկե, չի կասկածում թերեւս նաեւ Զելենսկին, ի վերջո նա մանկապարտեզի երեխա չէ հաստատ: Զելենսկին ընդամենը այդ գործողությամբ փորձել է իր համար քարոզչական փոքրիշատե էֆեկտ ստանալ այն խիստ ոչ էֆեկտիվ պատկերի շրջանակում, որ կա նրա Սպիտակ տուն այցի հետ կապված:
Չէ՞ որ նա այցի ընթացքում ստորագրություն է դնելու Ուկրաինայի հանդեպ «աշխարհաքաղաքական դիակապտության» ակտի՝ հանածոների շուրջ գործարքի տակ: Գործարք, որին Զելենսկին փորձում էր դիմակայել Եվրամիության, գլխավորապես Բրիտանիայի ջանքով, բայց որն ի վերջո նրան պարտադրվեց:
Այդ իմաստով շատ ուշագրավ էր ամերիկյան լրատվամիջոցին ֆինանսների նախարար Բեսենտի խոսքերը, որ համաձայնագիրը պատրաստ է եւ Կիեւը դրան հավանություն է տվել: Ուշադրություն դարձրեք ձեւակերպմանը՝ պատրաստ է, եւ Կիեւը հավանություն է տվել: Այլ կերպ ասած, փաստաթուղթը չի կազմվել Կիեւի հետ, այսինքն փոխադարձ համաձայնությամբ կազմված չէ, այլ կազմել է ԱՄՆ եւ դրել Կիեւի առաջ: Սկզբից Կիեւը չէր տալիս հավանություն, իսկ հետո մի քանի կոշտ հայտարարություն ԱՄՆ-ից՝ եւ Զելենսկին մեկնում է ստորագրելու:
Ահա այս պայմաններում իհարկե նրան մնում է ցույց տալ ուկրաինացի խոշտանգված զինվորների լուսանկարներ, իրականում ընդամենը սեփական դեմքը պահելու համար:
Սա ցավալի, խիստ ցավալի պատկեր է նախ եւ առաջ Ուկրաինայի ժողովրդի, Ուկրաինա պետության համար, որը, ինչպես նշեցի, ենթարկվում է «աշխարհաքաղաքական դիակապտության»:
Եվ սա իհարկե շատ մեծ դաս է մյուս բոլոր ժողովուրդների համար, որոնք կարող են համաշխարհային հարաբերություններում, այն էլ դրանց պատմա-քաղաքակրթական, աշխարհակարգային անցման այդ շրջաններում մտածել, թե հնարավոր է որեւէ միջուկային գերտերության հույսով գնալ մեկ այլ միջուկային գերտերության դեմ առճակատման, ու վերջում չդառնալ ընդամենը երկու միջուկայինների սակարկության առարկա:
Եվ բացարձակապես անհամարժեքություն է գնահատել, թե սա պայքար է անկախության համար: Սրա մասին խոսելը պարզապես կամ քաղաքական անմեղսունակության, կամ անսահմանափակ անպատասխանատվությամբ եւ անհույս ռոմանտիզմի դրսեւորում է, որն իրականում ցանկացած ժողովրդի անկախության կարող է տանել միայն պաթոսի դաշտում, իսկ գործնականում տանում է ողբերգության»:
--00—ՍՊ